Uroczystość św. Piotra i św. Pawła

Misterium Kościoła

29 czerwca w Kościele obchodzimy uroczystość Apostołów Piotra i Pawła. W ten szczególny dzień, kiedy świętujemy narodziny dla nieba dwóch, można powiedzieć „protoplastów” nowego Ludu Bożego – Kościoła, warto zastanowić się nad naturą Kościoła.

Kościół jest tajemnicą, ponieważ tylko przez wiarę ludzie są w stanie poznać, czym jest on w swojej wewnętrznej naturze. Określenie, „misterium Kościoła” oznacza, że istota Kościoła jest całkowicie nadprzyrodzona, na wzór istoty swojego Założyciela – Jezusa Chrystusa. Papież Paweł VI oświadcza: „Misterium Kościoła polega na tym, że Chrystus ukochał go i poświęcił się dla niego.” Co prawda, Kościół istnieje w historii, ale równocześnie ją przekracza. Jedynie „oczami wiary” można w jego rzeczywistości widzialnej dostrzec również rzeczywistość duchową, będącą nośnikiem życia Bożego. Kościół jako tajemnica jest miejscem, w którym w sposób rzeczywisty można spotkać przemawiającego do ludzi i współdziałającego z nimi Boga.

Kościół jest sakramentem zbawienia, czyli widocznym znakiem i narzędziem działającego i zbawiającego Boga na ziemi, znakiem widzialnym niewidzialnego zbawienia. Ponadto Kościół jest sakramentem zbawienia przez Chrystusa, który jest obecny „aż do skończenie świata” przez apostolat swojego Kościoła.

Rozpatrując temat teologii Kościoła, można ulec pokusie pojmowania istoty Kościoła zbyt zewnętrznie, według analogii do innych ludzkich społeczności, z tą tylko różnicą, że jest on społecznością religijną i ustanowioną przez Boga. Wiara jednak naucza, że Kościół nie jest tylko instytucją, Kościół bowiem użycza człowiekowi nowego życia, daje mu całkiem inną nadprzyrodzoną pozycję. W oczach wiary Kościół nie jest tylko przez Boga założony i uwierzytelniony, ale wznosi się na Bogu-Człowieku, w którego jest wszczepiony. To Jezus napełnia go swoją godnością i mocą – Kościół jest Mistycznym Ciałem Boga-Człowieka i wszyscy należący do tego Ciała stają się członkami Chrystusowymi.

To Chrystus wzywa ludzi, aby stanowili Kościół, On czyni ich jednym, własnym ciałem. Chrystus jako Głowa Ciała-Kościoła jest źródłem życia dla całego Ciała. Kościół posiada wspólnotę życia z Chrystusem, przez którą Chrystus go uświęca.

Kościół jako Ciało Mistyczne stanowi przedłużenie obecności Chrystusa na ziemi. W tej więc widzialnej społeczności będącej Kościołem realizuje się mistycznie obecność Chrystusa na ziemi. Kościół jest organizmem widzialnym, przy pomocy którego Chrystus żyje i działa na świecie. Ponieważ Chrystus jest obecny w świecie w swoim Duchu, musi mieć również jakieś ciało. Kościół właśnie stanowi to ciało, jako formę trwałej obecności Chrystusa w naszym świecie.

Do dwubiegunowej natury Kościoła należy zaliczyć zarówno zewnętrzną postać widzialną, a więc ustanowienie, strukturę Kościoła i zarządzanie nim, jak też jego wewnętrzną, niewidzialną rzeczywistość łaski. Aspekty widzialny i duchowy tworzą jedną rzeczywistość złożoną, która zrasta się z pierwiastka boskiego i ludzkiego.

Społeczność Ludu Bożego wymaga ładu, harmonii i porządku, dlatego właśnie Kościół to lud zjednoczony i zorganizowany pod zwierzchnictwem biskupów. Biskupi to następcy Apostołów i im właśnie przysługuje całkowita władza zwyczajna, własna i bezpośrednia. Prezbiter jest pomocnikiem i przedstawicielem biskupa; uczestniczy on we władzy, mocą, której sam Chrystus Ciało swoje buduje, uświęca i rządzi; kapłan uobecnia sobą Chrystusa. Ponadto Chrystus jako rządząca Kościołem Głowa z całą swą władzą pasterską nie jest inaczej obecny w Kościele jak tylko przez papieża. Celem i głównym zadaniem hierarchii z następcą Piotra jako głową jest wypełnienie przez Kościół misji strzeżenia i głoszenia prawdy objawionej oraz posługiwanie w udostępnianiu łaski.

Na społeczność wiernych Kościoła składają się konkretne osoby, ale powiązane organicznie ze sobą braterską wspólnotą. Ten lud jest dlatego Bożym, że tym, co go gromadzi i tworzy jest przede wszystkim inicjatywa Boga. Każda z osób tworzących ten lud posiada własne dary, swoje powołanie, swoje miejsce w całości znane Bogu; są to dary natury albo łaski, którymi posługuje się Duch Święty dla dobra całej wspólnoty.

Źródłem jedności tego ludu jest ustanowione przez Chrystusa prawo miłości. To prawo łączy tych, co go uznają, we wspólnotę jedyną w swoim rodzaju. Rodzina chrześcijańska kierująca się zasadą miłości staje się wspólnotą spojoną najcenniejszymi i najściślejszymi więzami, jakie istnieć mogą w społeczności.

Odpowiedzią, jaką może udzielić członek wspólnoty Kościoła Chrystusowi na dokonane przez Niego dzieło zbawienia, jest pełna akceptacja Jego i Jego dzieła przez wiarę w Jego prawdę głoszoną w Kościele oraz przez korzystanie z łaski udostępnianej w ekonomii sakramentów. Trzeba podkreślić, że nosicielem sakramentu zbawienia jest Lud Boży jako całość, a więc lud wiernych na czele z pasterzami.

Człowiek, który w pełni świadomie przeżywa swoją obecność w Kościele Chrystusowym, nie będzie swoim zachowaniem czy nieodpowiednim słowem ten Kościół ranił. Kto z kolei walczy z Kościołem (a przez chrzest przynależy do Niego), walczy z Bogiem, w którego jak przyznaje (paradoksalnie!) wierzy oraz jest samobójcą zabijając ciało, do którego należy - Mistyczne Ciało Chrystusa.